Met de nominatie voor Beste YA-thriller 2014 werd ik door de jongens en meisjes van Hebban.nl op de rooster gelegd. Het resultaat kan je lezen hieronder lezen …
Hoe zou jij jezelf omschrijven als je een vriend van jezelf was? Oef, dat is geen gemakkelijke vraag. Ik ben niet echt een flapuit of grote mond. Als ik iemand leer kennen, ben ik meestal nogal afwachtend. Ik wil weten wat voor vlees ik in de kuip heb, dat is bijna sterker dan mijzelf. Het duurt dan ook even voor iemand mij echt leert kennen, maar eens ik iemand als een echte vriend beschouw, ga ik voor hem of haar door het vuur. Ze worden dan zo goed als familie. Misschien is dat wel een gevolg van het feit dat ik enig kind ben? Ik heb geen broers of zussen. Zielig, hè? Maar de lezers moeten nu niet denken dat ik een saaie piet ben. Ik ben graag bij mijn familie en vrienden en al zeker om samen met hen een feestje te bouwen. Ik ben altijd bereid om plaatjes te draaien en de benen los te schudden op de dansvloer.
Wat heeft jou doen besluiten om te gaan schrijven? Die vraag krijg ik wel vaker en toch blijf ik het moeilijk vinden om er op te antwoorden. Ik denk dat het verzinnen van verhalen altijd in mij heeft gezeten. Als kind speelde ik vaak urenlang met Lego en Playmobil en ik verzon toen al aan de lopende band personages en verhalen die op elkaar verder bouwden. Toen ik ouder werd, verdween het spelen, maar ik bleef in mijn hoofd voortdurend verhalen verzinnen. Dat waren dan stripverhalen, want ik wilde als tiener striptekenaar worden. En gek genoeg is het die droom die mij er toe heeft aangezet om te beginnen schrijven. Het tekenen wilde niet zo vlotten en dus besloot ik om de verhalen dan maar uit te schrijven. Ik teken overigens nog altijd en de resultaten daarvan zet ik sinds kort op mijn website (erwinclaes.com). Wie wil kan ze daar eens bekijken.
Je bent genomineerd voor de Beste YA-thriller 2014 van crimezone. Nagelbijten voor de uitslag of sowieso al een eer?
Er staan enkele straffe namen op die lijst, zoals Helen Vreeswijk, dus is het sowieso een eer om samen met hen genomineerd te zijn en al zeker met twee boeken. Het klinkt erg cliché, maar ik had deze nominatie echt niet zien aankomen. Het kwam als een complete verrassing, waardoor ik het best wel fijne gevoel heb van nu al half gewonnen te hebben. Alles wat er bij komt, is mooi meegenomen, zo niet dan zal ik daar echt niet om treuren.
Vertel eens, waar gaat je boek in het kort over en waarom koos je dit onderwerp? Mijn genomineerde boeken, Het Maltacomplot en De Lima-express zijn deel 2 en deel 3 van een vierdelige thrillerreeks die is opgebouwd rond de zoektocht naar een mysterieus en eeuwenoud voorwerp, de Zwarte Adem. Het verhaal begint met een museum dat in dezelfde nacht wordt opgeschrikt door een reeks gruwelijke moorden en door een verdwijning van een belangrijke medewerker. Wanneer de excentrieke hoofdinspecteur O’Quin zich in de zaak vastbijt, krijgt hij al gauw de veertienjarige Vigo Morris, zoon van de vermiste medewerker, in het vizier. Om zijn onschuld te bewijzen en om zijn vader terug te vinden, gaat Vigo met zijn vrienden Karen en Linus op zoek naar de Zwarte Adem die de inzet blijkt te zijn van een kluwen aan moorden en intriges. Het is het begin van een race tegen de tijd in het spoor van de Zwarte Adem die Vigo dwars door Europa langs Malta, Venetië en Griekenland zal brengen.
Ik heb heel bewust gekozen voor de idee van een zoektocht. Daar kan je niet alleen een spannend verhaal rond bouwen, maar het is ook een mooie metafoor voor het leven. In de centrale verhaallijn gaat Vigo in alle betekenissen van het woord op zoek naar zijn vader en zo leert hij dingen over hem waardoor het beeld dat hij van zijn vader heeft, verandert. Ik denk dat iedereen op zijn manier dit wel meemaakt. Je groeit op. Je ontwikkelt een eigen persoonlijkheid en leert daardoor ook beter de kleine, menselijke kantjes te zien van je ouders. Dat is altijd even schrikken en zo is het ook bij Vigo. Hij verandert in de loop van de vier boeken en dat is heel bewust zo gedaan. Ik heb me daar echt in kunnen uitleven.
Wat voor reacties heb jij op je boek gehad?
Eigenlijk alleen maar positieve reacties en heel af en toe eens iemand die zich om een of andere reden blauw heeft geërgerd aan mijn schrijfstijl. Tja, ik durf al eens een loopje te nemen met de regels van het Nederlands en niet iedereen weet dat te waarderen. Wat me vooral opvalt, is dat de boeken een grote mond-aan-mond-reclame kennen door lezers die er echt weg van zijn en me dan een berichtje sturen via mail of Facebook. Hierdoor voel ik ook dat de boeken nog altijd echt leven, hoewel het eerste deel van de reeks al in 2011 verscheen! Voor mij is dat toch echt wel de grootste beloning voor al de tijd en energie die ik er in heb geïnvesteerd.
Waar haalde je de inspiratie voor je boek vandaan?
Echt overal! Ik ben als een spons op dat vlak. Vanzelfsprekend vind ik inspiratie bij andere thrillerauteurs zoals de geweldige Stieg Larson of Philip Kerr, maar ook in jeugdboeken, strips, films, televisieseries, …
Waarom koos je ervoor om voor de doelgroep YA te schrijven?
Ik heb daar niet lang over moeten nadenken. Ik vind jeugdboeken vaak ongeremder, fantasierijker en een pak minder pretentieus dan boeken voor volwassenen. Ik lees ze daarom ook nog altijd erg graag en dus was het vanzelfsprekend dat ik zelf voor Young Adults zou schrijven. Het is bovendien ook een publiek waarvoor al heel wat kan, in ieder geval meer dan voor kinderen. Toch heb ik nog vaak discussies met de uitgeverij over wat bijvoorbeeld kan op vlak van geweld en dergelijke. Wat toon je en wat toon je niet? Het is altijd heel dubbel natuurlijk. Ik heb soms de indruk dat men wat strenger is voor boeken, dan voor pakweg computergames. Ik denk dat mijn boeken heel braaf en netjes zijn in vergelijking met een game als Grand Theft Auto …
Een gemene vraag, waarmee ik terugkom op je nominatie. Waarom vind jij dat men op jou moet stemmen? Weet je, mijn grootmoeder was een bakkersdochter en zij kon werkelijk de meest overheerlijke ontbijtkoeken op tafel toveren. Het geheim van zo’n koffiekoek, zoals die in Vlaanderen worden genoemd, zit in de vele laagjes deeg die samen een gebakje vormen om duimen en vingers van af te likken. Voor mij moet een goed verhaal net zo zijn. De Zwarte Adem-reeks bestaat uit een heel aantal verschillende verhaallijnen, zeg maar de velletjes bladerdeeg, die allemaal op een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Op die manier is het verhaal van de Zwarte Adem meer dan een spannende whodunnit. Er is niet alleen Vigo die op zoek gaat naar de Zwarte Adem , maar er is ook het persoonlijke verhaal van hoofdinspecteur O’Quin die heel wat tegenslagen moet verwerken of van de huurmoordenaar Dell’Anno die in zijn verschroeiende ambitie zichzelf en zijn verleden tegenkomt. Ik denk dat al deze verhaallijnen de thrillerreeks maken tot wat het is en een reden vormen om voor mij te stemmen.
Een nog ergere vraag: op wie zou jij stemmen als je niet genomineerd was?
Dat is inderdaad een gemene vraag. Mag ik mijn joker inzetten? Nee? In dat geval zou ik stemmen voor Festival, het debuut van mijn fijne collega-auteur Gerlinde de Bruycker. Ik verwacht nog veel straf werk van haar. Als je het mij vraagt is ze iemand om in de gaten te houden.
Wat kunnen we in de toekomst van jou verwachten? Ik kan nu al in primeur zeggen dat het vierde en laatste deel van de reeks bij de uitgeverij is. Er moet uiteraard nog wat redactiewerk aan gebeuren, maar over enkele weken zou het al verkrijgbaar moeten zijn! In afwachting daarvan, ben ik alvast begonnen aan een nieuw boek dat een kruising moet worden tussen een spionage-thriller en een sciencefiction verhaal. Veel kan ik er nog niet over vertellen, maar ik kan al wel zeggen dat ik het ditmaal niet alleen schrijf. Het is een samenwerking met de Vlaamse acteur Walter Baele die ook al heel wat kinderboeken heeft geschreven. En als dat klaar is, ben ik vastbesloten om mijn oude jeugddroom van een eigen strip van onder het stof te halen.